Талмуд нусхаи мукаммали хаттии қонуни шифоҳии яҳудӣ бо тафсирҳои минбаъда мебошад. Он дар асри 2-и милод пайдо шудааст ва аксари Талмуди Бобил то соли 500 вуҷуд дошт.
Яке аз порчаҳои ҷолибтарин Талмуди Бобил Сандиқи Аҳдномаи афсонавиро тасвир мекунад. Ин сандуқи муқаддасе буд, ки тибқи дастури Илоҳӣ сохта шуда буд. Дар он ёдгориҳои муқаддаси гуногун мавҷуданд. Тибқи гузоришҳо, дар маъбади аввал, киштӣ дар байни тасвирҳо ё кандакорӣ ҷойгир буд, ки ҷуфти каррубиро ба оғӯш кашида тасвир мекунанд. Оё ин рамзи иттиҳоди муқаддас буд?
дастрас
Тарҷумаи William Davidson аст дар пурра онлайн дастрас.
Истинодҳо
[Yoma 54a] רב קבינו בו הוא לו ל ל הול ל הול
Идомаи муҳокимаи қаблӣ, Рав Кетина гуфт: вақте ки мардуми яҳудӣ ба сууд хоҳанд рафт яке аз ҳаҷ Ҷашнвораҳо, коҳинон мехостанд Пардаро аз болои онҳо пӯшонед ва ба онҳо каррубиёне, ки ба якдигар часпида буданд, нишон диҳед ва ба онҳо бигӯед: Бубинед, чӣ гуна шумо дар назди Худо маҳбуб ҳастед, мисли муҳаббати марду зан. Ин ду карруб рамзи Худои Қуддус аст, ки Ӯ муборак аст ва халқи яҳудӣ.
Рависда эътирозро ба миён овард: Коҳинон чӣ гуна метавонистанд ба мардум иҷозат диҳанд, ки инро бубинанд? Дар ниҳоят, дар бораи хаймаи муқаддас гуфта шудааст: "Аммо онҳо ба дидани ашёи муқаддас даромада наметавонанд. мабодо онҳо бимиранд ”(Ададҳо 4:20), ва Рав Йехуда гуфт он Рав гуфт: Вақте ки зарфҳо ба зарфҳои худ гузошта шуданд барои нақлиёт, ҳатто ба левизодагон нигоҳ кардан манъ буд. Вақте ки онҳо дар ҷои муқаддас дар маъбади худ ҷойгир карда мешаванд, манъи тамошои киштиҳо боз ҳам сахттар аст. Чӣ гуна онҳоро метавон ба таври оммавӣ намоиш дод?
מל לחל לןל ל ל ל הול ל ל הול
Рав Наомон гуфт дар ҷавоб: Ин аст шабеҳ ба арӯс; то даме ки вай машғуланд, аммо ба ҳар ҳол дар хонаи падараш хоксор аст дар ҳузури шавхараш. Бо вуҷуди ин, як бор вай оиладор аст ва ба хонаи падари хушдоманаш меояд бо шавҳараш зиндагӣ кунад, вай акнун хоксор нест дар ҳузури шавхараш. Ба ҳамин монанд, дар биёбон, вақте ҳузури илоҳӣ дар ҷои доимӣ намондааст, дидани объектҳои муқаддас манъ карда шудааст. Баръакси ин, ба ҳама иҷозат дода шуд, ки объектҳои муқаддасро дар ҷои доимии худ дар маъбад бубинанд.
מתיב רב חנא בר רב קטינא מעשה חד אחד שהיה מתעסק וכו 'אמר ליה נתגרשה קא אמרת נתגרשה חזרו לחיבתה הראשונה
Рав Ḥана бар Рав Кетина эътирозро ба миён овард аз мишнаи дар боло зикршуда: Буданд ҳодисае, ки бо саркоҳине, ки забт шуда буд, рӯй дод ва маконеро, ки киштӣ пинҳон буд, кашф кард ва баъд аз он ки ҷои худро ошкор кунад, вафот кард. Азбаски ба ӯ киштиҳоро дидан имкон надод, аз афташ ҳатто баъди сохта шудани маъбад дидани объектҳои муқаддас манъ карда шуда буданд. Рав Наомон ба вай гуфт: Ин душвор нест, чун шумо гап мезанед аз кай вай талоқ шудааст. Аз он вақте ки яҳудиён пас аз вайрон шудани маъбади аввал ронда шуданд, онҳо ба зане монанданд, ки аз шавҳараш талоқ дода шудааст, ва кай зан аст талоқшуда ӯ ба маҳбуби аслии худ бармегардад аммо давлати ҳифзшуда. Вай бори дигар хоксор аст ва худро зоҳир намекунад. Ба ҳамин монанд, ҳузури илоҳӣ то барқарор шудани ҷалоли Хонаи аввал пинҳон хоҳад буд.
במאי עעקקאן רק ה א
Gemara саволеро ба изҳороти Рав Кетина мегузорад: Мо бо чӣ сару кор дорем Ин ҷо; Дар кадом ҳолат коҳинон пардае бардоштанд, то ҳама ба каррубиён нишон диҳанд? Агар бигӯем ин дахл дорад ба ба Аввалин Хонаи Худо пардае буд дар байни Санҷишҳо ва Қудси Муқаддас? Дар Хонаи аввал деворе буд, ки он ҷо буд. Баръакс, мо мегӯем, ки ин бо ишора аст ба ба Маъбади дуюм; аммо буданд, каррубиён Он ҷо? Азбаски киштӣ набуд, чунин омадааст, ки дар он каррубҳо набуд. Ҷемара ҷавоб медиҳад: Дар асл, Рав Кетина муроҷиат мекунад ба ба Маъбади аввал ва он чӣ парда аст ки вай зикр кард? Ин аст пардаи дарвоза. Барои он ки ҳамаи мардуми яҳудӣ бубинанд, бояд пардаҳо дар ҳамаи дарвозаҳо овезон шаванд.
ל שלשה עשלשה עשלשה לשה לש לש ל ל לש
Тавре устод Зейра гуфт он Рав гуфт: Дар он понздаҳ парда буданд дуюм Маъбад: ҳафт муқобил яъне, дар дохили он, ҳафт дарвоза; ду шахсони иловагӣ дар дохили маъбад, як аз он буд дар даромадгоҳи Санта ва дигар як аз он буд дар даромадгоҳи Толори даромадгоҳ. Ду пардаҳои иловагӣ буданд дар доираи қисми, дар қудси қудсиятҳо ба ҷои пардаи якқутбагӣ, ва ду мувофиқ ба онҳо боло буданд дар палатаи болоӣ. Болотар аз Қудси Қудсҳо, сатҳи дигаре дар ҳамон тарҳе ҷой дошт, ки дар он ҷо парда гузошта шуда буд ва дар он ҷо касе набуд, ки касе ба бинои баландтар аз болои Қудси Муқаддасон бархост. Ин пардаҳо, эҳтимолан, дар маъбади аввал низ овехта буданд.
רב אחא בר יעקב אמר לעולם במקדש שני וכרובים דצורתא היויויכ היויויכ א ו, כט) ואת כל קירות הבית מסב קלע (מלכים א ו, לה) כרובימצווית ים וצפה זהב מישר על המחוקה
Рав Аа бар Яъқов гуфт: Аслан, Изҳороти Рав Кетина истинод мекунад ба ба Маъбади дуюм: Дар даромадгоҳи Қудси Муқаддас пардае буд, ва ҳақиқатан дар онҷо тасвирҳои каррубҳо буданд, яъне расмҳои каррубиёнро дар деворҳо кашида ё канда кардаанд. Чунон ки навишта шудааст: "Ва ӯ ҳамаи деворҳои хонаро бо гирдогирди каррубҳо ва дарахтони хурмо ва гулҳои кушода месохт. дар дарун ва бе »(Подшоҳон 6:29), ва илова шудааст: «Ва онҳоро бо тилло, ки ба корҳои ороишӣ оро дода шудааст, пӯшонд» Он чизе ки таълим медиҳад, илова бар он каррубҳо дар дохили макони муқаддас дигар каррубҳо дар деворҳо кашида шудаанд.
וכתיב (מלכים א ז, לו) כמער איש ולויכ על ל י ל
Ва чунин навишта шудааст: «Мувофиқи фазои ҳар як бо лоят" (Подшоҳон 7:36). Ҷемара мепурсад: кадом аст маънои: “Тибқи фазои ҳар бо лоят”? Рабба бар Рав Шейла гуфт:
כאיש המעורה בלוייה שלו אמר ריש לקיש בשעה שנכנסו נכריםם לוכליכ יאוככ המעורין זה בזה הוציאון לשוק ואמרו ישראל הללו שברכתן הברכתכ בקלכ יעסקו בדברים הללו מיד הזילום שנאמר (איכה א, ח) כל מכבדיה הכבדיה הוור תה
Маънои онро дорад мисли мард пайваст ва часпидан ба ӯ ливая, шарики ӯ, яъне зани ӯ. Ба ибораи дигар, каррубҳо ба ҳамдигар пӯшида буданд. Reish Lakish гуфт: Вақте ки ғайрияҳудиён маъбади дуюмро хароб кард ва ба Сантархона ворид шуданд, диданд ин расмҳо каррубиён ба якдигар часпиданд. Онҳо онҳоро аз девор пӯст карданд Онҳоро ба бозор бурда, гуфт: «Ин яҳудиён, ки баракат доранд ва лаънаташон лаънат аст, бинобар тарси азими Худо, бояд онҳо бо чунин корҳо машғуланд, тасвири ин гуна? Онҳо фавран паст шуданд ва нобуд онҳо, чунон ки гуфта шудааст: "Ҳамаи онҳое ки ӯро барбод доданд, зеро ӯро бараҳна дидаанд" (Навҳаҳои Ирмиё 1: 8).
аз Одам ва маъбад дар афсона ва маросими яҳудиёни қадим:
(саҳ 91-92) Каррубҳо ба таври равшан иттиҳоди байни Худо ва Исроилро тасвир карданд:
Рабби Қаттина гуфт: Ҳар гоҳ ки Исроил ба ҷашнвора баромад, парда бар онҳо кушода мешуд ва каррубҳо, ки баданашон бо ҳам печида буд, ба онҳо нишон медоданд ва ба онҳо хитоб мешуд: Инак! Шумо дар назди Худо маҳбуби муҳаббати байни зану мард ҳастед.
(саҳ 231) Пас аз чанд аср, дар адабиёти каббалистӣ, симои Матронит, ҷанбаи занонаи худо, ба Ҷомеаи Исроил иваз карда шуд ва ҳам иттиҳоди шодмонии нимашабонаи ӯ бо Худо Подшоҳ дар муқаддасоти Дар бораи муқаддасоти маъбади Ерусалим ва андӯҳи ӯ барои аз даст додани хона ва шавҳараш ба таври муфассал тавсиф карда шудаанд.
Аҳамият диҳед, ки он чизе, ки қаблан як маросими ҳосилхезӣ буд, ба монанди онҳое, ки дар фарҳангҳои гирду атроф пайдо мешуданд, ба чизи бузургтаре табдил ёфтанд, ки иттиҳоди ҷанбаҳои мард ва зани худоро дар бар мегирад. Каббала, маҷмӯаи тасаввуфи яҳудӣ, ин консепсияи охиринро ҷорӣ кард. Он бори аввал дар асри 12-и милод дар Прованс ва Каталония пайдо шудааст. Ин инчунин кай ва дар куҷост Қатарҳо ва Финъамор (Муҳаббати судманд) бархост.