Доктор Александр Берзин архиви муосир таълимоти аслии буддоии тибетиро ба таври оддӣ ва амалӣ пешкаш мекунад. Ҳам қасрҳои тантрии решаи умумӣ ва ҳам онҳое, ки ба Калачакра хосанд [таълимоти буддоӣ дар бораи насли асосии амал] баъзе “амалҳои ғафс”-ро рӯҳафтода мекунанд (сбом-по, амалҳои вазнин). Чунин амалҳо таҷрибаи медитатсияро суст мекунанд ва ба пешравии онҳо халал мерасонанд ануттараёга роҳи тантра. Ин роҳ аз давраи ба истилоҳ нави тарҷума (асри 11 ва баъд аз он) сарчашма мегирад. Яке аз ин амалҳо аз озодшавии оргазм огоҳ мекунад. [Таъкид дар зер оварда шудааст]
дастрас
Истинодҳо
(1) [Амали ғафс ё вазнин] Муносиб огоҳии табъиз [занон] бо зӯрӣ
Огоҳии табъиз (шес-раб, Скт. prajna, хирад), ин ҷо номи дигари занон аст. Бо такя ба хушбахтӣ ва шодӣ, ки аз иттиҳод бо як шахс, бидуни озодии оргазмӣ бармеояд, мард огоҳии табъизи хушбахтонаи худро дар бораи холӣ афзоиш медиҳад. Духтар метавонад дар вақти ҳамбастагӣ бо мард, инчунин бидуни озодии оргазм, бо такя ба зан буданаш, ҳамин корро анҷом диҳад.
Ин амали ғафс ба таври алтернативӣ "такя ба шарики мӯҳри беихтисос" номида мешавад (фяг-ргя, Скт. мудра)." Шарики мӯҳр ва шарики огоҳии пок (риг-ма, зани донишманд) дигар номҳои занон мебошанд. Онҳо дар амалӣ шудан кӯмак мекунанд махамудра - мӯҳри бузурги холӣ, ки бо фаъолияти равшани равонӣ дарк мешавад - ё огоҳии пок (рига-па), муодили ин дар системаи Nyingma аз dzogchen.
Мисли панҷумин шикасти решаи Калачакра, дар бораи ҷинси оддӣ ва хушбахтии озодшавии оргазм ҳамчун роҳи озодшавӣ ё равшанӣ амалияи тантриро комилан мағлуб мекунад. Ин нукта барои фаҳмидани ин ва амали ғафси навбатии ҳам дар Калачакра ва ҳам дигар системаҳои ануттараиога замина фароҳам меорад. Ҳатто агар мо дар марҳилаи огоҳии хушбахтона дар бораи холӣ набошем, ки иттиҳоди ҷинсӣ бидуни озодшавии оргазм метавонад онро афзоиш диҳад - ва ҳатто агар мо қобилияти азхудкунии шамолҳои энергетикии худро тавассути усулҳои йога ба даст оварда, аз оргазм надорем. вақте ки дар иттифоқ; бо вуљуди ин, мо њамчун шахсе, ки савгандњои тантрикї дорад, табиист, ки ба ин марњилањо мерасем ва самимона мехоҳем. Мо бояд ҳаёти ҷинсии худро дар ин нуқтаи назар баррасӣ кунем.
[Нигар: Решаи Калачакра Қасамҳои тантрикӣ]
Барои он ки ин тасмим суст нашавад, муҳим аст, ки шарики ҷинсии мо муносибати мо ба алоқаи ҷинсӣ дошта бошад. Шарики беихтисос касест, ки ба алоқаи ҷинсӣ аз нуқтаи назари тантригӣ нигоҳ намекунад. Аниқтараш, шарики мо бояд қудрат дошта бошад, қасамҳои тантриро риоя кунад ва бо таҷрибаҳо робитаи зич дошта бошад. Муҳимтар аз ҳама, вай бояд қасди панҷуми решаи Калачакраро ҳифз кунад ва ҷинси оддӣ ва хушбахтии озодшавии оргазмро ҳамчун чизи рӯҳонӣ ё роҳи озодӣ ё равшанӣ ҳисоб накунад.
Вақте ки мо ба алоқаи ҷинсӣ аз нуқтаи назари тантрикӣ менигарем ва шарики ҷинсии мо танҳо мехоҳад, ки муҳаббат ва тасаллиятро мубодила кунад, ба мо лозим нест, ки эҳсос кунем, ки ду муносибати мо аз ҳамдигар истисноанд. Баланд бардоштани огоҳии хушбахтонаи мо дар бораи холӣ тавассути иттиҳод бо шарик бар асоси мубодилаи муҳаббат ва дастгирӣ бо ҳамдигар сохта шудааст. Бо вуҷуди ин, агар шарики мо танҳо ба чашмгуруснагӣ ва дилбастагӣ ба лаззати ҷисмонӣ машғул бошад ё ба даст овардани оргазми солим ҳамчун давои ҳама бемориҳои равонӣ фикр кунад, мо ба осонӣ ба доми чунин эҳсосот ё ғояҳо меафтем ва дурнамои худро гум мекунем.
Агар мо аллакай шарики ҷинсӣ дошта бошем ва бо тантра алоқаманд бошем, дар ҳоле ки ӯ ин тавр намекунад, мо албатта ин шарикро тарк намекунем ё бо касе, ки қасамҳои тантрикӣ доранд, муносибатҳои берун аз никоҳро пайгирӣ намекунем. Инчунин ба мо лозим нест, ки шарики худро ба буддизм табдил диҳем ва ба ӯ фишор оварем, ки ташаббусро қабул кунад. Аз тарафи дигар, мо ин шахсро барои амалияи рӯҳонии худ истисмор намекунем, бо эҳсосоти худ беинсофӣ мекунем ё бо ғамгинона алоқаи ҷинсӣ карданро вазифаи худ намекунем ва дар ҳоле ки кина дошта бошем. Мо ба қасрҳои бодхисаттва ва омӯзишҳо барои дастурҳо назар мекунем. Азбаски шарики мо ба таври возеҳ метавонад тантра, буддизм ва худамонро комилан дафъ кунад, агар мо ӯро мағрурона маҳкум кунем, ки ӯро ҳамчун беихтисос ва нолоиқ барои мубодилаи бистари мо маҳкум кунем, мо алоқаи ҷинсиро бо шахсе, ки аз муҳаббат ва ҳамдардӣ бармеангезад, идома медиҳем, ҳадди аққал барои пешгирӣ кардани он. ин аз рӯйдод. Мисли таҷрибаҳо барои баланд бардоштани ҳолати ваъдашудаи худ бодичитта, мо пас аз он худдорӣ мекунем, ки шарики худ аз амалҳои мусбӣ пушаймон шавем, ба монанди нишон додани муҳаббат ва хоҳиши ба мо хушбахтӣ бахшидан. Ба ҷои ин, агар қабулкунанда бошад, мо ӯро бо нарм ташвиқ мекунем, ки камбудиҳоро бартараф кунад ва потенсиалҳоро тавассути усулҳои муассир амалӣ созад, на ҷинси оддӣ. Ба ин тартиб, мо мекӯшем, ки ду муносибати худро нисбат ба ҷинс, агар якхела набошад, ҳадди ақал мувофиқтар созем.
[Нигар: Амалҳо барои омӯзиш аз Бодхичиттаи ваъдашуда]
Ғайр аз он, шарики эҳтимолӣ набояд маҷбур карда шавад, ки ба иттиҳоди ҷинсӣ ворид шавад - на бо фишори равонии равонӣ ё зӯр. Намунаи пештара ба шахсе, ки аз ҷиҳати рӯҳонӣ пешрафта аст, хушомадгӯӣ карда, мегӯяд, ки вай ба мо, ҳамчун бодхисаттваҳои бузурги тантриӣ, дар роҳи пешрафт ва ба дигарон кӯмак мекунад. Маҷбуркунӣ метавонад бо зарба задан, тела додан шахс ё таҳқир кардани ӯ бошад.
Ҳатто агар шарики эҳтимолӣ тавонмандӣ гирифта бошад, савгандҳои тантриро риоя кунад ва нуқтаи назари худро дар бораи ҷинсӣ мубодила кунад, мо инчунин ба ин амали аввалини вазнин дучор мешавем, агар мо ӯро маҷбур кунем, ки ҳангоми номувофиқ будани вазъият бо мо нишинад. Ин метавонад рӯй диҳад, агар шахс бемор бошад, бо ягон каси дигар оиладор бошад, таҳти сарпарастии касе бошад ва савгандҳои дигареро риоя кунад, ки чунин рафторро маҳдуд мекунад, шармгин ва ё нохоҳам буд. Ҳамаи ин дастурҳо инчунин ба рафтори ҷинсии мо умуман дахл доранд.
[Шарҳ: "Шуфтани реша" амалияи рӯҳониро ғайриимкон месозад ва ба ин васила решаи ҳама дастовардҳои рӯҳонии қаблиро бурида мепартояд.]
(2) [Амали ғафс ё вазнин] Муносибiгарди вай бо зӯр [акси садои “вампиризми ҷинсӣ”?]
Ин амали ғафс is ба таври алтернативӣ "дар иттиҳод бидуни се эътироф нишастан" номида мешавад. Ин маънои онро дорад, ки дар иттиҳоди ҷинсӣ будан, ҳатто бо касе, ки муносибати моро мубодила мекунад, бидуни риояи расмиёти тантригӣ. Ҳангоми истифода аз хушбахтии иттиҳод барои баланд бардоштани огоҳии хушбахтонаи мо дар бораи холӣ - хоҳ бо шарики воқеии ҷисмонӣ ва хоҳ танҳо бо тасвири тасаввурот дар тасаввуроти мо - мо ақл, сухан ва ҷисми худро аз нофаҳмиҳо фарқ мекунем ва мешуморем (заг-мед, беифлос). Мо инро се эътироф меномем ('ду-шес гсум). Бе чунин муносибат, хушбахтии иттиҳод танҳо хоҳишҳо ва дилбастагии моро афзун мекунад, на огоҳии хушбахтонаи мо дар бораи холӣ.
Аввалан, ҳолати рӯҳии мо ҳангоми иттиҳод ин огоҳии хушбахтона дар бораи холӣ аст, новобаста аз он ки мо онро нигоҳ дошта метавонем. Мо фикрҳо ё ташвишҳои оддиро дар худ нигоҳ намедорем, масалан, дар бораи он ки чӣ гуна қобилияти ҷинсии мо дар муқоиса бо одамони дигар ҷой дорад.
Сониян, суханронии мо падидаҳоро ҳамчун шеваи маъмулӣ меноманд, ки онҳо на аз ҷониби ақли ошуфташуда, балки аз ҷониби шахсе, ки дарки хушбахтии холӣ аст. Мо инро бо истифода аз як ҷанбаи тафаккури худ, ки то ҳол дар сатҳи амиқтар аз холигии хушбахтона огоҳ аст, муаррифӣ мекунем, то узвҳои ҷинсии худи мо ва шарики мо, ки вобаста аз ҳиҷоҳои тухмӣ ба вуҷуд меоянд, дар шакли ваҷра ва занг. Ин ду ашёи маросимӣ, ки дар амалияи тантра ба таври васеъ истифода мешаванд, рамзи огоҳии хушбахтона ва огоҳии табъиз дар бораи холӣ мебошанд. Мо тасаввур мекунем, ки онҳоро бо ин ҳиҷоҳо ҳамчун нишонаи дигари тамғаи равонии пок қайд кардаанд. Бо нофаҳмиҳо ва замимаи ҳамроҳи он, мо узвҳои ҷинсиро ҳамчун объектҳои дилхоҳ барои ба даст овардани хушбахтии фаврии озодшавии оргазмӣ меномем. Бе нофаҳмиҳо, мо онҳоро ба таври тозатар нишон медиҳем, ҳамчун ашёе, ки метавонанд ба мо дар баланд бардоштани огоҳии табъизи хушбахтонаи мо дар бораи холӣ кӯмак расонанд.
Сеюм, ҷисмҳои мо ва шарикони мо дар шаклҳои Буддо пайдо мешаванд, ки ақли мо ҳамзамон дар сатҳи амиқтар огоҳии хушбахтона дар бораи холӣ ба вуҷуд меорад. Азбаски тафаккуре, ки ин намуди зоҳириро ба вуҷуд меорад, аз хоҳиши орзу нест, ин визуализатсия бо хаёли худ ва шарикони мо ҳамчун ситораҳои филми шаҳвонӣ комилан яксон нест.
Боз ҳам, мо бояд дар хотир дошта бошем, ки ҳатто агар мо ин тарзи поки ақл, сухан ва ҷисми худро ҳангоми алоқаи ҷинсӣ нигоҳ дорем, агар мо хушбахтии озодшавии оргазмро дар ин замина ҳамчун воситаи ноил шудан ба озодӣ ё равшанӣ баррасӣ кунем, мо дучор мешавем. шикасти тантрии решаи Калачакра. Ин новобаста аз он ки мо қасдан ин озодшавии оргазмро ба вуҷуд меорем ё нохост онро эҳсос мекунем. Ғайр аз он, ҳатто вақте ки мо ҷисми худ ва шарики худро дар шаклҳои холис ҳамчун фигураҳои Буддо тасаввур мекунем, мо мавҷудияти муқаррарии худро ҳамчун шахс фаромӯш намекунем. Ҳамин тариқ, мо ҳамеша ба эҳсосот ва ниёзҳои худи худ ва шарики худ ҳассос мемонем. Ин муҳим аст, ки шарики мо муносибати мо ва визуализатсияи моро мубодила мекунад ё дар амалияи тантрикӣ иштирок намекунад.
Дар бораи ҷузъҳои тасвир қайд кунед
Дар ваҷра (рамзи принсипи мард, мувофиқи амал) дар дасти рост ва зангӯла (рамзи принсипи зан, заковат) дар дасти чап нигоҳ дошта мешавад, таъсири мутақобилаи ҳарду дар ниҳоят ба рӯшанӣ оварда мерасонад.