Stopień, w jakim samotność jest unikalnym czynnikiem ryzyka wystąpienia objawów depresyjnych, został określony w dwóch badaniach populacyjnych obejmujących osoby dorosłe w średnim i starszym wieku, a możliwy wpływ przyczynowy między samotnością a objawami depresyjnymi został zbadany podłużnie w drugim badaniu. W badaniu 2 reprezentatywna w skali kraju próba osób w wieku 2 lat i starszych wypełniła wywiad telefoniczny w ramach badania zdrowia i starzenia się. Wyższy poziom samotności wiązał się z większą liczbą objawów depresji, bez wpływu wieku, płci, pochodzenia etnicznego, wykształcenia, dochodów, stanu cywilnego, wsparcia społecznego i odczuwanego stresu. W badaniu 1 szczegółowe pomiary samotności, wsparcia społecznego, odczuwanego stresu, wrogości i cech demograficznych zostały zebrane na przestrzeni 54 lat na próbie populacji osób dorosłych w wieku 2-3 lat z hrabstwa Cook w stanie Illinois. Samotność ponownie wiązała się z większą liczbą objawów depresji, bez współzmiennych demograficznych, stanu cywilnego, wsparcia społecznego, wrogości i odczuwanego stresu. Modele wzrostu utajonych zmiennych ujawniły wzajemne oddziaływanie w czasie pomiędzy samotnością a symptomatologią depresji. Dane te sugerują, że samotność i symptomatologia depresji mogą działać synergistycznie, zmniejszając dobrostan osób w średnim i starszym wieku.