fragmenten:
Het menselijk brein verwacht toegang tot relaties die worden gekenmerkt door onderlinge afhankelijkheid, gedeelde doelen en gezamenlijke aandacht. Schendingen van deze verwachting verhogen de cognitieve en fysiologische inspanning omdat de hersenen minder beschikbare bronnen waarnemen en het lichaam voorbereiden om zijn eigen energie te sparen of zwaarder te investeren. Deze toename van cognitieve en fysiologische inspanning gaat vaak gepaard met leed, zowel acuut als chronisch, met alle negatieve gevolgen voor de gezondheid en het welzijn van dien.
Nabijheid van een bekende andere [is] de echte 'basislijn' van de hersenen. …
Nabijheid van sociale hulpbronnen verlaagt de kosten van het beklimmen van zowel de letterlijke als figuurlijke heuvels waarmee we worden geconfronteerd, omdat de hersenen sociale hulpbronnen construeren als bio-energetische hulpbronnen, net zoals zuurstof of glucose. Er zijn inderdaad aanwijzingen dat heuvels letterlijk minder steil lijken als ze naast een vriend staan. Bovendien consumeren sociaal geïsoleerde individuen meer suiker.
Huidige mening in de psychologie
Hoogtepunten
- • Het menselijk brein gaat uit van de nabijheid van sociale hulpbronnen.
- • Sociale relaties worden opgevat als bio-energetische bronnen die beschikbaar zijn voor het zelf.
- • Relationele partners zijn opgenomen in neurale representaties van het zelf.
- • Relatieverlies schaadt zelfgerelateerde representaties en persoonlijke effectiviteit.
- • Herstel van relatieverlies houdt in dat de ander zich losmaakt van het zelf.
we beschrijven Sociale basislijntheorie (SBT), een perspectief dat de studie van sociale relaties integreert met principes van gehechtheid, gedragsecologie, cognitieve neurowetenschappen en perceptiewetenschap. SBT suggereert dat het menselijk brein toegang verwacht tot sociale relaties die risico's verminderen en de inspanning verminderen die nodig is om verschillende doelen te bereiken. Dit wordt gedeeltelijk bereikt door relationele partners op te nemen in neurale representaties van het zelf. Daarentegen verhoogt een verminderde toegang tot relationele partners de cognitieve en fysiologische inspanning. Verstoringen van relaties houden in dat het zelf opnieuw als onafhankelijk wordt gedefinieerd, wat een groter risico, meer inspanning en een verminderd welzijn met zich meebrengt. Het niet enten van het zelf en de ander kan het herstel van relatieverlies bemiddelen.