Wat als mijn familie had geweten van Chanson's "Reserved Embrace"? -

Eind 1949 publiceerde Paul Chanson een boek genaamd De kunst van liefhebben en onthouding van het huwelijk. Hij was een bekende Franse katholieke intellectueel. Het boek zong de lof van "de gereserveerde omhelzing" (Synergy). Het stuurde schokgolven door de Franse katholieke wereld van Frankrijk en België. Het werk verdeelde zowel geestelijken als leken die bezig waren met moraliteit binnen het huwelijk. Het suggereerde een manier voor geslachtsgemeenschap om de harmonie in het huwelijk te bevorderen en geboorten te beperken, in plaats van eenvoudigweg de voortplanting te vergemakkelijken.

Dankzij overvloedig archiefmateriaal, een papieren artikel genaamd De Chanson-affaire documenteert de controverse. Het debat duurde meer dan twee jaar. Ten slotte kondigde het Heilig Officie in Rome een Monitum (waarschuwing) in juni 1952. Het onderdrukte het concept van Chanson, dat in de vergetelheid raakte.

De geschiedenis lezen van De Chanson-affaire is zowel fascinerend als hartverscheurend. Veel priesters die pastorale zorg aan echtparen gaven, erkenden dat gezinnen het emotioneel en financieel moeilijk hadden. Ze realiseerden zich dat gezinnen geholpen konden worden door deze methode van zorgvuldig en gecontroleerd vrijen. Toch censureerde de kerk het werk van Chanson en miste daarmee een gouden kans.

De Chanson-affaire deed me nadenken over mijn eigen familie. De beste vriendin van mijn moeder, Anne, was rond die tijd getrouwd met een Belgische katholiek. Ik heb geen reden om aan te nemen dat Anne rond 1950 van deze revolutionaire beweging had gehoord. Het is onwaarschijnlijk dat ze het nieuws ervan met mijn moeder heeft gedeeld, maar het punt is dat ze dat bijna had kunnen doen.

Een familieachtergrond

Mijn ouders waren vrome katholieken, maar achteraf gezien waren ze niet helemaal gelukkig in hun huwelijk. Ik ben eind jaren vijftig in het Verenigd Koninkrijk geboren als vijfde en laatste kind. Wat doe je als een man meer intimiteit wil, maar de vrouw bang is voor een nieuwe zwangerschap? Als goed katholiek wendde mijn moeder zich tot de pastoor voor advies. Mijn vader, een scherp intellectueel, las ondertussen elk boek onder de zon op zoek naar oplossingen. Hij gaf zich ook over aan middelenmisbruik; alcohol en farmaceutische drugs. Dat waren de geaccepteerde coping-mechanismen van de dag om leed te verlichten. Mijn moeder zocht hulp bij de priester om het resulterende onaangename gedrag aan te pakken. Ondertussen vocht ze door, jonglerend met werk en gezinsverplichtingen. Geld was altijd krap en de behoeften van een groeiend gezin leken eindeloos.

De geestelijkheid moedigt katholieken aan om hun lasten in stilte te dragen. Het is zogenaamd goed voor de ziel. Sommigen zouden zeggen dat ze had moeten vertrekken. Haar schreeuw was waar kon ze heen met vijf kinderen? Ondanks alles hield ze waarschijnlijk nog diep van binnen ook van mijn vader. Echtscheiding was in die tijd bijna ongehoord en kwam met een wolk van schaamte. Helaas stierf mijn vader op jonge leeftijd, waarschijnlijk door zijn eigen hand als gevolg van een overdosis drugs. Dat veroorzaakte verschillende emotionele problemen voor het gezin. Ze blijven onopgelost, alleen onderdrukt. Mijn moeder is nooit meer getrouwd.

Als mijn ouders in de jaren vijftig van de Chanson-methode van vrijen hadden geweten, hadden ze het misschien geprobeerd. Misschien hadden ze de geboorten gespreid kunnen doen. Misschien hadden ze minder kinderen gekregen, zodat ze zich een redelijke levensstijl konden veroorloven zonder constante geldzorgen. Ik weet dat ik klink als een kalkoen die voor Kerstmis stemt, omdat ik misschien nooit geboren ben. Maar ik wou dat mijn ouders meer harmonie in hun huwelijksleven hadden genoten.

Crisis binnen de katholieke kerk

Het artikel "The Chanson Affair" onthult veel over de crisis die Chanson binnen de kerk heeft veroorzaakt. Dit was te danken aan zijn voorstel dat getrouwde stellen de 'gereserveerde omhelzing' beheersen. Paus Pius XII walgde van elke vermelding van fysieke seks. Hij accepteerde de geldige theologische rechtvaardiging voor Chansons praktijk niet. In plaats daarvan negeerde hij al het bewijs van de gunstige invloed ervan. Hij veroordeelde de 'vorm' waarin het door Chanson was gepresenteerd, niet de inhoud. Chanson had het aangedurfd om de sensuele harmonie te verheerlijken die mogelijk werd gemaakt door de beoefening. Het is geen wonder dat hij had geprobeerd de vele subtiele fysieke geneugten van deze onbekende praktijk te verkopen. Gezien het feit dat mensen het aanvankelijk moeilijk zouden vinden om te geloven dat er voordelen zijn aan het niet zoeken naar een orgasme. Waarom was de paus zo ontzet bij het noemen van seks? Is er iets met hem gebeurd toen hij een kind was? Wie weet?

Wat wel duidelijk is, is dat door het afwijzen van de "gereserveerde omhelzing" of synergie, de kerk een kans van onschatbare waarde heeft laten liggen. De enthousiastelingen van Chanson hadden de wereld kunnen inspireren om een nieuw tijdperk van gelukkiger liefdeslevens en effectievere gezinsplanning in te gaan. Wat een gemiste kans.

wettigheid van de monitum vandaag

Is de monitum vandaag nog steeds van kracht? Misschien misschien niet. Het lijkt erop dat een dergelijke waarschuwing na verloop van tijd kan vervallen. Als het niet is vervallen, wat zou er vandaag de dag voor nodig zijn om de katholieke kerk haar waarschuwing aan de geestelijkheid te laten intrekken om deze praktijk te vermijden? Waarom kan een leek of een groep van hen de hiërarchie niet leiden in een gebied van seksuele praktijk waarin het de onervaren geestelijken zelf verboden is zich in te laten? Op elk ander gebied van het leven zou het onaanvaardbaar zijn voor mensen die geen ervaring hebben met gunstig gedrag om dat gedrag aan miljarden mensen te verbieden. De moderne wetenschap ondersteunt de methode van Chanson; het is een vorm van seksuele meditatie met fysieke, mentale en spirituele voordelen. Is het tijd voor een verandering in de kerkelijke leer?

“Hitlers paus”

Waarom geloofde een factie van priesters, bisschoppen, kardinalen en een paus die bekend staat als “Hitlers paus” (Pius XII) vanwege zijn bereidheid om Hitlers wandaden door de vingers te zien, dat alleen zij de spirituele autoriteit hadden om de praktijk te evalueren? Zou de kerk beter in de behoeften van haar gelovigen kunnen voorzien en aan geloofwaardigheid winnen als de heilzame resultaten van Synergy duidelijker zouden worden? Men kan alleen maar hopen dat de huidige paus en zijn congregatie van bisschoppen bereid zijn om hun spirituele hoortoestellen in de toekomst af te stemmen om inzicht te krijgen in Synergy-achtige praktijken. Het zou helpen als ze het feitelijke bewijs van beoefenaars van Synergy, inclusief vrouwen, zouden evalueren en niet alleen zouden luisteren naar katholieke getrouwde mannen.

Ik ben blij dat ik op de een of andere manier de moed heb gevonden om de katholieke leer over seksuele intimiteit niet te volgen op de manier waarop mijn trouwe ouders hadden gedaan en de manier waarop zoveel andere vrienden en familie dat ook hebben gedaan, met relatief ongelukkige resultaten. In plaats daarvan koos ik ervoor om te marcheren op het geluid van een andere trommel, die van de gereserveerde omhelzing. Vertrouwen op de Synergy-aanpak heeft mijn leven oneindig veel gelukkiger gemaakt en me in staat gesteld te genieten van een werkelijk opmerkelijke en productieve liefdevolle relatie. Mijn grootste wens is dat zoveel mogelijk mensen een sprong in het diepe wagen en zelf met deze methode experimenteren, net zoals Paul Chanson en degenen die hij inspireerde destijds deden. Het zal hun geloof niet compromitteren, het alleen versterken.