De cultus van het natuurlijke

De slogan “go with the flow” lijkt op ieders lippen te liggen. Vaak blijft het onopgemerkt als een inzichtelijke richtlijn. Maar het volgen van de ‘natuur’ is bepaald geen revolutionaire filosofie. Het is de spontane neiging tot entropie, die het universum automatisch volgt. Wij zitten al op dit traject.

Het is niet verrassend dat het vaak averechts werkt om de ‘natuur’ als gids te gebruiken.

De kosten van het ‘volgen van onze natuur’ komen naar voren in veel krachtige concepten en symbolische beelden. Denk aan het gevangen zitten in illusie (zoals in de film “The Matrix”). Of het kiezen van gedrag dat ons stevig in ‘samsara’ houdt, zoals onderwezen door de Dharmische scholen. Of een marionet van Maya zijn. Of de rol spelen van Papageno (het natuurminnende komische reliëf) of toegewijd zijn aan de Koningin van de Nacht in Mozarts opera over spirituele initiatie, “Die Zauberflöte”. Of je gedraagt ​​je als de naïeve Dwaas van de Tarot in omgekeerde richting. En nog veel meer.

Zoals hieronder beschreven kan het volgen van de natuur tot ongewenste resultaten leiden, vooral zonder de aanwezigheid van een kracht tot verandering. Denk er over na.

Hier is een uitgebreide lijst met voorbeelden waarbij “meegaan met de natuurlijke stroom” misschien niet positief is.

Keuzes

Zoals tovenaar Perkamentus van Zweinstein zegt: “Op een dag zullen we moeten kiezen tussen wat goed is en wat gemakkelijk is.” Elke seconde biedt keuzes. Elke keuze is min of meer eerlijk/constructief of oneerlijk/destructief voor onszelf en anderen. Hoe geïnformeerd zijn onze keuzes?

Stof tot nadenken

Het is een 'natuurlijke' neiging om voortdurend te willen eten van de voedingsmiddelen die onze zintuigen het meest aanspreken, zelfs de voedingsmiddelen die niet noodzakelijkerwijs goed zijn voor het lichaam. Zo kunnen de natuurlijke eetgewoonten van veel mensen langzaam hun eigen dood tot gevolg hebben. De meeste mensen in Noord-Amerika zouden er baat bij hebben minder voedsel te eten dan ze consumeren.

Natuurlijke neerwaartse trend

Elke steen zal “natuurlijk” van een helling afrollen. Het zal niet naar boven rollen. Mensen hebben dezelfde natuurlijke neiging om bergafwaarts te gaan, en niet bergopwaarts. Klimmen kost inspanning, wat een kracht tot verandering is.

Duisternis

Duisternis is de norm in het fysieke universum. Licht is dat niet. Om licht te laten ontstaan ​​is er een krachtige gebeurtenis nodig: een ster. Een ster is een “kracht voor verandering”. Om het licht zelfs maar te kunnen zien, heb je een reflecterend oppervlak nodig, anders zie je alleen maar duisternis. Hetzelfde geldt voor mensen. We hebben een verstandig gebruik van onze levenskracht nodig om helder te kunnen zien.

Entropie en Syntropie

Entropie is een wet van de natuurkunde. Het bestuurt het fysieke universum en ieder mens die blindelings de natuur volgt. Het is de neiging om te desintegreren, te verdwijnen, te verspreiden, te scheiden, om onszelf in de periferie te verspreiden tot het punt van zelfvernietiging.

Syntropie daarentegen is een natuurwet die alleen op specifieke momenten op het universum van toepassing is, en vaak onder invloed van een ‘kracht van verandering’ (zoals de warmte van de lente). Bij mensen vergt het forceren van verandering inspanning. Beschouw syntropie als de neiging om zich te herenigen, terug te keren naar je centrum, om weer Eén te worden.

De Sanskrietterm Ulta Sadhana (ontstaan ​​door de yogi’s van de ‘Nath’-tantrische traditie) verwijst naar de beoefening van de grote omkering in jezelf. Het is de verschuiving van de standaardbeweging van het fysieke universum (de explosieve entropische richting van scheiding) naar de minder gebruikelijke, omgekeerde beweging (de syntropische richting van terugkeer naar het centrum). Om dit te bereiken moet een kracht worden uitgeoefend.

Vijvers

Een stilstaande vijver is het zoveelste voorbeeld van de natuur aan het werk. Stagnatie leidt tot accumulatie. Het leidt niet tot subtiliteit of fris nieuw leven. Hier zou een ‘kracht tot verandering’ de toevoeging van een stroom zoet water zijn, zoals een beek of waterval.

Tevredenheid versus tevredenheid

Mensen richten zich veel meer op het nastreven van tevredenheid op de korte termijn dan op duurzame tevredenheid. We begrijpen niet “natuurlijk” de stralende en bevrijdende aard van ware tevredenheid. We moeten erover leren en de voordelen ervan ervaren voordat we het concept van tevredenheid kunnen gaan integreren.

Natuurlijke impulsen en instincten

De natuurlijke neiging is om onze impulsen te volgen. Zijn deze impulsen allemaal perfect? Als mensen geen zelfopgelegde grenzen in acht zouden nemen, wat zou er dan gebeuren met de misdaadcijfers?

Toch volgen we meestal de stroom van onze impulsen en verlangens, zoals vissen of schapen. We gaan ervan uit dat we “het recht” hebben om elke impuls te bevredigen, terwijl we in werkelijkheid onze ketenen aan hun hunkering naar bevrediging vastlassen.

De ‘natuur’ in de vorm van instincten, driften en genetische richtlijnen zoekt niet ons geluk, maar de vervulling van haar eigen doeleinden. Het uiteindelijke doel van het verlangen is zijn eigen (vluchtige) uitsterving. Zo maken verlangens ons gedachteloos tot slaaf terwijl we proberen onze jeuk te krabben, wat er ook voor nodig is.

"Ga met de stroom mee. Eet die achtste donut. Koop meer van die dingen die je niet nodig hebt. Misbruik deze persoon. Lieg tegen die persoon. Verwijder in het geheim je condoom. Je weet dat je het wilt. Waarom weerstand bieden? Wees geen ophangende preuts.” Au.

In hun eindeloze vastberadenheid om bevrediging te zoeken, kunnen onze ego’s ons zelfs tot de fysieke dood leiden.

Angsten

We hebben ook de natuurlijke neiging om ten prooi te vallen aan elke angst die in onze geest opkomt, of deze nu gegrond is of niet. Dan hebben we de natuurlijke neiging om die angsten te voeden, om ons erdoor te laten beperken en beheersen. Levenskeuzes maken die 10, 20, 30 jaar kunnen duren, allemaal gebaseerd op angsten. Denk aan religieuze angst, regionale vooroordelen, of de angst dat we een baan in het bedrijfsleven, een gezin, een hond, een huis, een grote auto, enz. moeten hebben.

Afstand nemen na seks

Nergens is de kracht van de natuur duidelijker dan in ons seksleven. Na een orgasme (of meer dan één) wil een man (gemotiveerd door een cocktail van zelf geïnjecteerde hormonen) doorgaans afstand nemen van zijn partner. Dit mechanisme bevordert zijn (onbewuste) doel om zoveel mogelijk verschillende partners te ‘impregneren’ voor het voortbestaan ​​van de soort. Met betrekking tot de partner met wie hij zojuist zijn seksuele verlangen heeft gedoofd, is zijn “werk” gedaan (ongeacht de feitelijke vruchtbaarheid/seks van die partner).

Bij vrouwen treedt deze afstandsreactie vaak op wanneer het lichaam zich realiseert dat het niet bevrucht is. Haar evolutionaire programma heeft de neiging de ‘incompetente’ persoon (man of vrouw) die haar eicellen niet heeft bevrucht, weg te duwen. De natuur stuurt ons niet voor geluk in de liefde, maar eerder voor het voortbestaan ​​van de soort. Zelfs als de handeling niet op voortplanting gericht was. Ja, de natuur is zo blind en diep in onze genen gegrift. Overigens wordt deze chemische afstotingsreactie sterk verzwakt in de aanwezigheid van oxytocine (het “liefdeshormoon”).

Seks kan zelfs tot de dood leiden

De kracht van de natuur om gedrag te sturen komt op hartverscheurende wijze naar voren in soort na soort. Denk eens aan de Antechinus, een muisachtig beestje.

Wanneer een mannetje minder sperma begint te produceren, zal hij voortdurend paren, soms veertien uur achter elkaar, en niets anders doen. Zijn vacht valt uit. Hij begint van binnenuit te bloeden. Zijn hele lichaam raakt geïnfecteerd. Maar gangreen houdt hem niet tegen. De Antechinus zal letterlijk blijven paren totdat zijn lichaam uiteenvalt en hij sterft. (Waarom een ​​klein zoogdier zoveel seks heeft dat het uiteenvalt)

Als een Adeliepinguïn in het wild geen vrouwtje vindt, zal hij tot het uiterste gaan, waarbij sprake is van necrofilie, seksuele dwang of seksueel en fysiek misbruik van kuikens. Sommige kuikens worden verpletterd en gewond, andere worden gedood ('Seksuele verdorvenheid' van pinguïns die Antarctische wetenschappers niet durfden te onthullen).

Er zijn inderdaad veel voorbeelden van sterfte die verband houdt met perfect ‘natuurlijk’ seksgerelateerd gedrag in het wild. Om een ​​Braziliaanse baby-slanke buidelrat te produceren, sterven beide ouders. Het mannetje sterft kort na de geslachtsdaad (die zijn immuunsysteem vernietigt), en het vrouwtje overleeft de zwangerschap nooit.

Slavernij aan verslaving

Kortom, de slavernij aan het verlangen naar bevrediging is “natuurlijk”. Toch bevordert het volgen van je instinct nauwelijks een harmonieus leven als koppel of zelfs maar een constructieve ervaring van liefde... laat staan ​​duurzame tevredenheid.

Houd in gedachten dat er niets mis is met verlangen of plezier, alleen met gehechtheid of verslaving eraan. Dit is de betekenis van de tweede edele waarheid van het boeddhisme. Menselijk lijden komt niet voort uit verlangen (wat natuurlijk is), maar uit slavernij aan de behoefte om het te (proberen) te bevredigen/uit te doven.

“Het probleem is niet het plezier; het probleem is gehechtheid.” – Tilopa, Indiase boeddhistische monnik die 1000 jaar geleden leefde

Natuurlijk ‘verlangen’ is dus niet fundamenteel slecht. Het wordt echter wel zo als we ons er door laten verblinden. Dat is precies wat het, tot op zekere hoogte, doet bij bijna alle mensen. Dat is zijn taak… ons te dwingen te handelen zonder na te denken op een manier die het succes van onze genen bevordert.

Gelovende gedachten

Laten we nu dezelfde ideeën toepassen op gedachten en onze neiging om ons ermee te identificeren. Het is zowel natuurlijk als absurd om onze gedachten te geloven. We denken natuurlijk dat wat ons omringt het geheel is en onszelf weerspiegelt. Deze projecties leiden tot patriottisme, vriendjespolitiek, segregatie enzovoort. Deze kunnen onze perceptie en begrip op een nutteloze manier beperken.

Onwetendheid

Onwetendheid is [niet altijd] gelukzaligheid. Uiteraard is onwetendheid ons uitgangspunt. Vervolgens verwerven we kennis en ervaring, ervan uitgaande dat we ervoor kiezen om dergelijke kansen te benutten. Velen blijven uiteraard in onwetendheid. Vaak komt wijsheid voort uit lessen die men onder de knie heeft als resultaat van verstrikking in verslaving aan ‘natuurlijke’ begeerten. We leren om verder te kijken dan onze natuurlijke impulsen.

Meer willen

Natuurlijk zijn we geëvolueerd om altijd meer te willen. Meer geld, meer erkenning, meer bewondering, meer eten, meer plezier, meer gemak, meer comfort, meer partners. Uiteraard proberen we een gevoel van gemis te vermijden. Wij willen in onze comfortzone blijven.

Toch vindt echte groei doorgaans buiten die zone plaats...

Geluk is niet “natuurlijk”. Geluk gaat niet over het hebben van alles wat we willen (wat een waanvoorstelling is en het natuurlijke doel van de meerderheid), maar over het waarderen van alles wat we al hebben. Natuurlijk kunnen we niet bevatten dat tevreden zijn met minder de weg is naar echte vrijheid, geluk, helderheid, onafhankelijkheid van geest en wil. Uit een recent onderzoek is gebleken dat het reflexmatig reageren op elke impuls ons vermogen tot wilskracht in de loop van de tijd vermindert. (Een dergelijke verminderde pre-frontale cortexfunctie staat bekend als hypofrontaliteit.)

Natuurlijke disharmonie

Mensen ontwikkelen al op zeer jonge leeftijd gedragsproblemen, onder invloed van ouders die al vergiftigd zijn door levens die blindelings hun natuurlijke instincten volgen. Als het kind eenmaal volwassen is, is het uit harmonie. Het wil zijn disfunctie niet zien. Het trekt een giftig leven en giftige relaties aan, zonder ooit de oorzaak van zijn disharmonie te genezen. Het is “natuurlijk” om niet aan jezelf te werken, problemen te verbergen, in plaats daarvan troost te zoeken, anderen de schuld te geven, te ontwijken….

Een ‘bovennatuurlijke’ revolutie

Wat zou echt revolutionair zijn? Om een ​​complexe, rijke en prachtige versie van tevredenheid te begrijpen en deze in alle aspecten van ons leven te integreren. Het is geen lijden of berusting. Het ego dicteert die beperkte definitie, bang om zijn vrolijkheid te verspelen.

Begrijp de oneindige vrijheid die je krijgt door het prettige gevoel van “Ik heb nu niets nodig”. Ik heb niets meer nodig. Ik heb de wortel niet voor mijn neus nodig. Ik hoef niet meer uit te geven, meer te eten, betere selfies te maken, meer seks te hebben of zelfs een orgasme te hebben. Ik hoef niet langer te compenseren, ik hoef niet langer mijn eindeloze waargenomen leegtes op te vullen, ik heb niet langer de valse zekerheid nodig die voortkomt uit het voeden van mijn verslavingen…. IK BEN BESCHIKBAAR!

Dat gevoel zou zeker niet “natuurlijk” zijn. Dat zou een echte revolutie zijn om de ketenen in ons te verbreken. Toch wordt dat gevoel over het algemeen niet verkocht. Het is ook niet aantrekkelijk. Bijna niemand kan zich voorstellen dat tevredenheid een bron van groter geluk zou zijn dan het gehoorzamen aan elke impuls die ons lichaam en ons lijden dicteren.

We hebben het niet over het wegnemen van het natuurlijke of het onderdrukken van verlangen. We hebben het over weten hoe je over het natuurlijke heen kunt stappen. Om dit te doen, moet je van vrijheid houden. Je moet ervan houden boven kortetermijnplezier.

Wie is bereid dit effectief en met dankbaarheid te doen? Want als het in plaats daarvan met frustratie of “discipline” wordt gedaan, zonder waardering, “komt de natuur in galop terug”. De sleutel is om verstandig met het natuurlijke te werken.

Dit alles gezegd hebbende, zal ik klinken alsof ik mezelf tegenspreek door eraan toe te voegen dat veel mensen zo verwrongen zijn door de valse perspectieven van giftige ouders en hun omgeving, dat ze niet eens kunnen toestaan ​​dat hun ‘natuur’ zich manifesteert in haar bedoelde manier. Deze mensen moeten hun natuurlijke neigingen volledig en zonder beperkingen (maar zonder kunstmatige middelen) beleven voordat ze proberen zich van die neigingen los te maken.

Laten we duidelijk zijn: als we in de richting gaan die ik hier voorstel, zou dit indruisen tegen bijna alle doelstellingen die door de wereld van vandaag worden gepromoot. Tegen onze genetica. Tegen onze meest fundamentele impulsen. Toch is het naar mijn mening van het allergrootste belang voor de menselijke groei.

=======
nuances

Het woord ‘natuur’ schept dubbelzinnigheid omdat het andere ideeën oproept, die hier niet ter discussie staan.

1. “Onze ware natuur” verwijst vaak naar de innerlijke god, Atman / Purusha, het Zelf, enz. Dit is niet waar we het hier over hebben.
2. Verschillende natuurverschijnselen kunnen wijze lessen leren: de waterstroom die zachtjes vormgeeft. De flexibiliteit van riet / de kracht van eiken. De hydrostatische balans van de zon. Enzovoort. Ik heb het niet over zulke metaforen, maar over het beschrijven van levende wezens en hun entropische tendens – bij gebrek aan een kracht tot verandering.