Klinkt als een contradictio in terminis. Maar wat als u of uw partner de penetratie om wat voor reden dan ook liever overslaat? Hoe profiteer je van de heerlijke voordelen van intieme verbinding?
Als je een Synergy-fan bent, weet je al dat de gaven van deze oefening niet voortkomen uit het produceren van orgasmes in elkaar. De voordelen komen van voedende uitwisseling en liefdevolle aanraking. Gecontroleerde geslachtsgemeenschap is een zeer bevredigende manier om beide doelen te bereiken, maar het is niet onmisbaar.
Naakt knuffelen kan leuk, sensueel en bevredigend zijn. Begeleid het met je favoriet hechtingsgedrag. Moe? Zoek een comfortabele positie en maak van je ontmoeting een seksuele meditatie. Wat belangrijk is, is de 'intentie' om van je partner te houden en voor hem te zorgen.
Stond zo'n praktijk ooit in het hart van het christendom?
De website van Synergy Explorers omvat: verschillende tradities dat onthulde het potentieel in het zorgvuldige gebruik van seksuele energie. Voor degenen die in het Westen zijn opgegroeid, heeft een van de meest verrassende betrekking op de vroegchristelijke traditie. Het lijkt erop dat vroege christenen een versie van de Synergy-praktijk met een toegewijde partner als een heilige rite of sacrament hebben beschouwd. Er werd met verschillende namen naar verwezen. Geleerden beschrijven de praktijk meestal als "syneisaktisme.” Dat is Grieks voor 'geestelijk huwelijk'.
Latere kerkelijke autoriteiten vielen terug naar het celibaat (of het uiterlijk ervan). Ze verwijderden toen bijna alle details van deze vroege praktijk van heilige vereniging. Verspreide historische bronnen (sommige polemisch) suggereren echter dat de praktijk honderden jaren wijdverbreid was.
Bewijs van syneisaktisme komt voor in verre oorden als Ierland, Noord-Afrika, Turkije en Frankrijk. Het bestond ook onder de Therapeutae, een populaire sekte in de oude Griekse wereld, die steunde op de leer van de joodse filosoof Philo van Alexandrië (20 v.Chr. - 50 CE).
In essentie syneisaktisme verwees naar echtparen, die beiden vaak geestelijken waren en kuis samenleefden. De vrouwen stonden bekend als agapetae (“geliefden”), onderintroducties, of 'maagden'. Meer op de agapetae.
Het is voorspelbaar dat sommige van de „zwakkere broeders” die syneisaktisme viel af en toe terug in conventionele seks. Uiteindelijk consolideerde de factie van celibataire kerkelijke autoriteiten hun macht. Vervolgens gebruikten ze de inconsistenties tussen syneisaktisme beoefenaars als een excuus om de praktijk uit te roeien. Op een concilie in 325 CE verbood de kerk het officieel.
Maar in afgelegen plaatsen zoals Ierland syneisaktisme bleef veel langer hangen. Meer over de Ierse praktijk.
Wat deden de koppels eigenlijk?
Syneisaktisme werd gezien als een manier om lust te overwinnen binnen een heilige verbintenis. Het lijkt een weinig begrepen evenwicht tussen het paar te bevorderen. Het is niet precies duidelijk welke fysieke activiteiten de praktijk daadwerkelijk aanmoedigde of verbood. We weten niet of het naakt knuffelen, aanraken van geslachtsdelen, of soms zelfs (niet-orgasme-gedreven) fysieke vereniging omvatte.
Sommige geleerden geloven dat de praktijk van syneisaktisme nooit betrokken geweest bij geslachtsgemeenschap. Weer anderen vertalen passages van sommige van de oude teksten uit Noord-Afrika alsof coïtus een optie was.
Beschouw eens twee van de gnostische evangeliën die in de vorige eeuw zijn gevonden. Bestaande exemplaren van deze evangeliën dateren uit de eerste paar honderd jaar van het christendom. Deze teksten gebruiken termen die zowel fysieke omhelzingen als daadwerkelijke omgang suggereren. Zie bijvoorbeeld de De exegese over de ziel. Het spreekt van geslachtsgemeenschap die stellen in staat stelt de ergernis van fysiek verlangen achter zich te laten.
De Evangelie van Philip spreekt van een fysieke omhelzing [koiton], ook wel omschreven als een mysterie: het sacrament van de bruidskamer. Het evangelie beschrijft het als volgt:
Het is niet alleen een realiteit van het vlees,
want er is stilte in deze omhelzing.
Het komt niet voort uit een impuls of verlangen [epithumie];
het is een daad van wil.
Was een synergie-achtige praktijk, met of zonder geslachtsgemeenschap, een van de mysteries in het hart van het christendom in de vorm van syneisaktisme? Wie weet? Interessant is dat de praktijk in de Middeleeuwen weer tot leven kwam in wat nu Zuid-Frankrijk is, en een soortgelijke praktijk bestond eeuwenlang in de hindoeïstische traditie. Zien Eeuwenoude tests van seksuele zelfbeheersing.
Probeer het zelf
Het punt van deze korte geschiedenisles is dat als je besluit te experimenteren met niet-geslachtssynergie, je deel uitmaakt van een eeuwenoude traditie die ooit wijdverspreid was. Uiteindelijk verlaten, is het nu grotendeels vergeten. Maar je kunt het nog steeds verkennen.
Inspiratie nodig? In deze korte video beschrijft Carolin Hauser drie manieren om vrijen te benaderen zonder geslachtsgemeenschap:
